Persoonlijk
Mijn dochter komt thuis en legt met een klap een verfrommeld A4'tje op tafel. Ik trek mijn wenkbrauw op. ‘We moeten surprises maken’ gromt ze. ‘Oh leuk …’ inwendig vloek ik en ik doe mijn best om een hele diepe zucht te onderdrukken. Klotezooi, alsof ik nog niet genoeg te doen heb. Het idee is leuk natuurlijk, maar mijn kind kennende kan ik dat halve ding in elkaar prutsen. ‘Ze moeten volgende week maandag al af zijn, want dan worden ze nog een tijdje tentoongesteld in de gang.’...
Twee klappen, een ziekenhuis bezoek, gebroken ego en wijze lessen. Wat een week...
Hallo, ik ben Marloes en ik ben verslaafd. Vanonder mijn oogleden kijk ik de kring rond. Veertien paar ogen kijken terug. ‘Hallo Marloes’, het antwoord als gesproken uit één mond galmt na in de ongezellige ruimte.
In het onaantrekkelijke tl-licht aan het goedkope systeemplafond in het buurthuis lijkt de huid van deze mensen doorschijnend. Ze kijken me glazig aan.
Grensoverschrijdend gedrag op de werkvloer komt tegenwoordig ongemerkt je huiskamer binnen. Word je als vrouw gezien als een professional of als een stuk vlees?
Als giftige woorden in de fundering sijpelen en puin begint te vallen, dan kraakt het huis van de liefde.
Mijn lichtje, mijn liefste, mijn leven. Ze is zo verdrietig. Ooit leest ze dit misschien dan dan weet ze dat ze niet alleen was.
Soms kijk ik naar hem en wil ik zijn hand pakken, hem knuffelen. Maar ik doe het niet. Ik ga aan tafel zitten, zwijgend. Net als hij. Ver van elkaar vandaan. Hij met zijn demonen, ik met de mijne. Dat is makkelijker. We kunnen beide niet toegeven dat we precies weten hoe de ander zich voelt en laten de woede woekeren.
Mijn droom, die ik me levendig voor kan stellen en waar ik ook regelmatig naar op vakantie ga (in mn hoofd). Voor deze ene keer, mag je met me mee.
Heerlijk rebels niet doen, wat moet. Zelfs er over schrijven doet me plezier!
Mijn reis van depressie en eenzaamheid naar een nieuw begin vol dromen, ambitie en levenslust.