Odes aan mooie vrouwen
Vechten voor je kind tot je er zelf bijna aan onderdoor gaat. Dat kan alleen een moeder.
Ze gaat dood. Of eigenlijk is ze dat al een beetje. Bij ons afscheid nam ik mezelf voor haar te blijven volgen, maar ik verloor haar uit het oog. Twee jaar gingen voorbij, haar leven brokkelde af en toen zag ik haar terug. Een ode aan mijn lieve collega.
Ze zou uren in bed kunnen liggen, om de ellende kracht te geven. Maar ze heeft geen tijd.
Twee keer ben ik mama geworden. Twee gezonde dochters zitten elke dag bij mij aan de eettafel. Bij haar niet. Bij haar is er altijd een plekje leeg.
Jezelf ontdekken kreeg voor haar een hele andere betekenis. Borstkanker. Een slopende ziekte voor iedere vrouw. De angst, onzekerheid en je borsten. Niet zomaar een lichaamsdeel, maar je borsten.
