Eén grote lopende band en 's avonds overleven

Dit nummer grijpt me naar de keel omdat het precies blootlegt hoe het leven als een alleenstaande moeder er uit ziet. Het moederschap is soms zwaar, voor iedere moeder. Maar alleenstaande moeders hebben geen keuze. Zij kunnen niet vragen of hun partner de kinderen een keer naar school wil brengen, of het avondeten wil kopen. Zij moeten offeren. Een dag heeft nou eenmaal maar 24 uur. Er moet gewerkt worden, er moeten boodschappen worden gedaan, het huishouden roept en -het allerbelangrijkste- de kinderen moeten een fijne jeugd hebben.

Het is al erg genoeg dat papa en mama niet meer samen zijn, of dat er helemaal geen papa in beeld is. Het zal mama niet gebeuren dat je ongelukkig bent of iets te kort komt. Al moet ze zich doodwerken. 

Maar makkelijk is het niet altijd. Er zijn dagen bij dat je zo moe bent, dat je overweegt om op de bank te slapen omdat je bed zo ver weg is. 

Er zijn dagen bij dat je liever in je bed blijft liggen en alleen maar wilt huilen. 

Er zijn dagen bij dat alles mis lijkt te gaan, rekeningen zich opstapelen en dat je het niet meer ziet zitten. 

Maar opgeven is geen optie. Er zijn mondjes te voeden, kleren te wassen, broodtrommels te vullen, cadeautjes te kopen voor feestjes, er moet gereden worden naar sport en muziekles, er moet geld verdiend worden en er moet tijd zijn om te kroelen. Er moet tijd zijn om voor te lezen. Er moet tijd zijn om samen plezier te maken. En dan aan het einde van de dag, is de tijd op. 

Je ligt in bed. Moe en uitgeput. Maar slapen lukt niet altijd. De donkere gedachten dringen zich op, leggen een band om je hart. Kleine problemen worden grote zorgen. Je twijfelt aan je kunnen, aan wie je bent en of je alles wel goed doet. Je zou ook graag eens iets voor jezelf doen, of een leuke man ontmoeten. Maar er is geen tijd. Iedere minuut die je wakker ligt en lummelt gaat ten koste van je kinderen. Als zij straks groot zijn, is het weer tijd voor jou. Nu nog even niet. 

Het leven loopt vaak niet zoals je het bedacht had. Dromen vallen in duigen en zeepbellen klappen kapot. Dingen zijn zoals ze zijn. Je hebt geen keuze. Je gaat door, je bikkelt en je zucht of huilt soms even alleen in je bed of op de wc. Je doet je best. En nog veel meer dan dat. Je bent een supermoeder. Je doet alles alleen. Je geeft je kinderen een warm thuis en liefde.

Het is niet erg dat de schone onderbroeken soms uit de wasmand komen en niet uit de kast. Het is niet erg dat er na een lange dag een keer kant en klare pannenkoeken op het menu staan en het is niet erg dat je een keer niet stofzuigt.

Je leert je kinderen een hele belangrijke les. Mama is er voor jou, je bent nooit alleen. Het leven is soms moeilijk en niet altijd leuk, maar we doen het samen. Jij en ik. Ik droog je tranen na een enge droom, ik klap het hardst als je een balletvoorstelling hebt en ik pink stiekem een traantje weg als je jouw diploma haalt.

Je doet niet alles goed, maar je doet je best om je kinderen te geven wat ze verdienen. Want je houdt zielsveel van ze. Zij zijn belangrijker dan alles op de wereld. Ondanks dat je zo moe bent, dat je wel een week zou kunnen slapen. Je zou het voor geen goud willen missen. Die armpjes om je nek, dat natte kusje op je wang en de woorden; ‘mama ik hou van jou’, maken alles goed. 
Jij bent een topmoeder, net als ik. We doen ons best, we zetten door en we bikkelen tot we er bij neervallen. Wij zijn single mama’s en we rocken het mooi alleen. Daar mag je trots op zijn.