Ode aan een sterke vrouw deel 7
Haar vinger ligt in zijn kleine knuistje. Zij is ingedommeld, hij niet. Ze zit al dagen naast zijn bed en is uitgeput. Als hij in haar vinger knijpt, schrikt ze op. Ze voelt haar hart tegen haar luchtpijp slaan. Het beneemt haar de adem. Zijn grote ogen kijken haar aan, bemoedigend. Met mij gaat het goed mama, slaap maar. Ik weet dat je er bent en ik vecht om bij je te blijven. Lucht ontsnapt tussen haar lippen en neemt haar laatste beetje energie mee. Haar ogen lopen vol tranen, die ze dapper wegslikt. Sterk blijven, roept ze zichzelf tot de ode. Haar ogen glijden naar de klok aan de zacht groene ziekenhuismuur. Nog steeds geen dokter. Haar zoon wordt zieker en zieker, maar ze wordt steeds met een kluitje het riet in gestuurd. Niemand komt voor hem op, alleen zij. Ze heeft gevochten als een leeuw. Tegen zijn vader, de artsen en verpleegsters.
Nog even volhouden
Het ziekenhuispersoneel ontwijkt haar nu. Ze snapt het wel. De vriendelijke begripvolle gesprekspartner die ze was, is verdwenen met het onrecht en de onmacht van mensen die vriendelijk naar haar lachten zonder te helpen. Ze kan de woorden uit hun monden niet meer horen. Het komt niet goed! Ik vertrouw jullie niet meer. Ze hoort de kilte in haar eigen stem. De trilling van onderdrukte woede, frustratie, angst. Luister nou! Help me, hij glijdt weg. Doe wat! Ze schreeuwt nog even door als de zoveelste nieuwe zuster verdwenen is. Dan zakt ze huilend tegen de muur naar beneden. Haar vrolijke jurk valt als een wolk om haar heen. Ik zie er bespottelijk uit. Schiet even door haar hoofd als een traan op de gebloemde stof valt. De kleuren lijkt te spotten met haar eenzaamheid.
Dat kan alleen liefde
‘Mama! Mag ik naar de speeltuin?’ Ze knikt en geeft hem een kus op de kruin van zijn hoofd. Hij rent door de gang. De deur knalt en zijn voetstappen sterven weg. Door het raam van de keuken kijkt ze hem na. Haar hart gloeit. Wat is ze trots op hem. Op de stoere jongen die hij geworden is. Geliefd door de kinderen uit de buurt en altijd vrolijk. De nachten en dagen leken soms eindeloos, maar ineens is hij groot geworden. Hij gaat zijn eigen weg. Ze laat hem gaan. Geeft hem de vrijheid die hij nodig heeft. Met een zwaar hart. Het vechten voor hem is niet gestopt. De artsen zijn vervangen door eigenwijze leraren. Maar het wordt makkelijker. Als doorgewinterde soldaat weet ze wanneer ze een kans heeft om te winnen en welke strijd ze moet laten gaan. Met het vertrouwen dat zij er altijd voor hem is. Haar leeuwenhart behoort hem toe. Ze kijkt hoe hij voetbalt. Waar is de tijd gebleven? Hij past al lang niet meer op haar schoot. Wordt kriegelig als ze haar neus in zijn nek drukt om zijn geur op te snuiven. Zijn lach dringt door spleetje van het raam. Ze zou er alles voor over hebben om dit geluid in een doosje te stoppen om naar te luisteren als hij zonder haar de wereld ontdekt. De angst voor zijn welzijn stroomt door haar aderen. Maar het verlamt haar niet meer. Strijden voor hem heeft haar sterk gemaakt.
Als het eng is, ben ik hier
Een enorme krachtige vrouw in een vrolijke bloemetjes jurk lacht me toe op het schoolplein. Stralend vertelt ze me dat ze iets gefixt heeft aan mijn website waarvan ik niet eens wist dat het kapot was. Ze is niet alleen een geweldige moeder voor haar kinderen maar ook een fantastische enthousiaste en energieke ondernemer met kennis van zaken. Ze staat achter me als ik het even niet meer zie zitten. Als de onzekerheid van ondernemen me naar de keel vliegt. Ze knipoogt en zegt; ‘We komen er wel’.
Ik ben je grootste fan
Ze ziet mij als voorbeeld. Ze wil me helpen om de wereld te verbeteren, zodat geen vrouw zich meer ongezien of ongehoord voelt. Zij staat met mij op de strijdwagen en wat ben ik blij met zo’n powerkanon in mijn arsenaal. Ze verdient deze ode. Alle moeders die hun kracht vinden omdat ze moeten vechten voor het welzijn van hun kleintjes verdienen een ode, als je het mij vraagt. Want wat is het soms eenzaam, ingewikkeld en frustrerend om te vechten tegen je omgeving, het systeem en de bureaucratie. Je baby moet gelukkig zijn en gezond. Daar doe je alles voor, wil je elke regel voor buigen en elke steen omkeren. Maar vaak ben je de enige die er zo over denkt. Voor het systeem ben je een nummertje, een dossier en mis je de menselijkheid soms. Voor al die moeders, die soms breken in de douche, een openbaar toilet of alleen in bed. Die hun tranen afvegen, hun wonden likken, hun rug rechten en zichzelf streng toespreken in de spiegel. Je bent niet alleen. Wij zijn hier. Een leger van vrouwen die je zien, horen en je steunen, altijd. Je bent niet alleen.
Reactie schrijven