Op haar knieën gedwongen

Twee jaar gingen voorbij. Mijn leven ging volledig op zijn kop, maar dat van haar was aan het afbrokkelen. Ze voerde een zware oorlog tegen haar eigen brein, geïnfecteerd door een tumor. Ziekenhuizen, artsen, behandelingen en medelijden vielen haar ten deel.  Wat zal ze geschrokken zijn, toen de dokter haar lot beschreef. Ze zal zich verraden hebben gevoeld, boos, verdrietig en bang tegelijk. Toch is ze opgestaan.  Ze heeft de vouwen uit haar jurk gestreken, haar haren achterover geschud en het leven uitdagend aangekeken. Wat nou hersentumor. Dat kan ik helemaal niet gebruiken. Ik heb werk, kinderen, een bedrijf en een leuk leven. Ik ga dit overwinnen. 

Maar dat gaat niet meer. De tumor gaat winnen. 

Een paar maanden geleden zag ik haar weer. Even herkende ik haar niet, tot ze ging praten. Haar ogen stralen nog steeds van levenslust, ze is de meest positieve en ook een beetje naïeve vrouw die ik ken. “Laat mij maar werken, dan doe ik nog iets nuttigs”, zei ze stoer. Ze wilde niks weten van rustig aan doen en aan jezelf denken. Wachten op de dood doet ze niet, ze vecht met alles wat ze heeft om alles zo lang mogelijk normaal te laten blijven. Ze is gek geworden dacht ik, maar toen zag ik het. Het flitst af en toe even over haar gezicht, een barst in het optimistische lachende masker. Ze is bang. Het is een manier om af en toe even te vergeten dat ze iedere dag met de dood danst. Toch is het geen angst om te overlijden. Ze is bang voor de aftakeling, bang voor het verdriet van alle mensen die ze lief heeft en onzeker over de tijd die rest. Ondanks dat ze blijft strijden, is ze ook haar leven aan het uitgummen. Ze wil niemand opzadelen met administratie en futiliteiten. Ze beëindigt abonnementen, zoekt het juiste hospice uit en plant haar begrafenis vast.

Ik kan me zo goed voorstellen hoe boos ze is geweest. Boos op haar lijf, het leven en de mensen die haar betuttelden. Want zij is een sterke vrouw, zij gaat alleen strijdend ten onder en ze wil daar zeker geen medelijden bij hebben. En medelijden heb ik niet met haar, zij heeft alles gegeven. Zij is een strijder, een rebel en dat alles in de verpakking van een heerlijke, lieve vrouw. Medelijden heb ik wel met haar kinderen, haar partner, familie, vrienden en collega’s. Want zij moeten afscheid  nemen van een prachtig mens. Een vrouw die nog helemaal niet hoort te overlijden, een moeder die nog heel lang grasvlekken uit spijkerbroeken moet wassen, een vriendin nog jaren gierend van de lach wijntjes hoort te drinken, een collega die slimme oplossingen moet bedenken en nog heel veel docenten zou moeten inspireren. Maar dat gaat niet. We kunnen haar niet vasthouden. We moeten haar laten gaan. En dan komen alle vragen; Hoe neem je afscheid van iemand waar je van houdt? Wanneer is het de laatste keer dat je haar ziet? Weet je dan dat het de laatste keer is? En waar haalt zij in godennaam de kracht vandaan om afscheid te nemen van ons allemaal, van haar kinderen en het leven?

Ik heb zoveel, zo ontzettend veel bewondering voor haar. Zij zal altijd een plekje in mijn hart hebben, als mens, als sterke vrouw en fijne collega. Op moeilijke moment zal ik wel eens aan haar denken, even putten uit haar kracht. “Laat mij maar werken, dan doe ik nog iets nuttigs.” En ik denk dat ze dat niet alleen voor mij zal doen. Ik denk dat ze bij heel veel mensen een onuitwisbare indruk zal achterlaten. Dat de herinnering aan haar doorzettingsvermogen, haar vastberadenheid en haar levenslust voor velen een enorme inspiratie zal zijn. Als ze dit leest zal ze wel even lachen en denken dat het meevalt, zo bijzonder is ze niet. Maar lieve schat, zo bijzonder ben je wel. Dank je wel dat je mijn collega was, je nuchter en heldere blik tijdens vergaderingen, voor je goede raad, lieve woorden en interesse tijdens de koffiepauzes en voor je heerlijke lach. Ik ga je missen.