Klap op je bek

De feiten zijn lang niet zo spannend als de symbolische betekenis die ik er zelf aangeef en zal ik je daarom besparen. De eerste klap was een vuistslag tegen m’n gezicht. Deze kwam uit het niets maar bij nader inzien niet helemaal onverwacht. Jarenlange opgebouwde frustratie en onmacht balden zich samen en richten zich op mij, de boodschapper. Uiteraard had ik duizend dingen anders kunnen doen of zeggen, maar ik denk dat deze slag uiteindelijk onvermijdelijk bleek. En maar goed ook, want het opende mijn ogen. In de afgelopen maanden heb ik veel geworsteld en gestoeid, vooral met mijzelf. Mijn wensen, behoeften dromen en noden blijken niet helemaal lekker te passen in het systeem waarin ik probeer te functioneren. Zoals een goede moeder, dochter, vriendin, ex en professional betaamt, strijk ik waar mogelijk de plooien glad, glimlach en doe wat het beste is voor iedereen. Ik had er een flinke klap en een betweterige oncreatieve onpartijdige zorgprofessional voor nodig om te ontdekken dat wat het beste is voor iedereen, niet hetzelfde is als het beste voor mij. Mijn loyaliteit naar de mensen om me heen en voornamelijk naar mijn kinderen zorgt ervoor dat ik mezelf steeds voorbij wandel. Ik realiseerde me dat het beste voor mijn kinderen, hetzelfde betekent als het beste voor hun moeder. Daar kan die zorgprofessional het mee oneens zijn, maar zij staat niet in mijn schoenen en kan m’n rug op. 

De rest van de week bestond uit ups en downs, je kent het wel. Dingen die helemaal niet lopen, worden opgevolgd door dingen die ineens wel werken. Emoties gaan van links naar rechts en weer terug. Ondanks yoga, meditatie, wandelingen, slaap en alle andere ongein die je schijnt te moeten doen om ‘controle terug te vinden’ werkten voor geen meter. Dus wat doe je dan op zondag, als je eigenlijk bedacht had om te werken aan je roman en chocolade te eten in de zon? Precies, dan ga je tegen je gevoel in, met je vrienden skateboarden op een veel te druk fietspad dat van een viaduct afloopt en eindigt in een T-splitsing. Super goed idee!

Na verschillende uren mag ik het ziekenhuis met pijnstillers en afspraken voor latere controles verlaten. Thuis aangekomen vliegen mijn meisjes me om de hals, danst de hond zijn staartje er bijna af en haalt mijn moeder opgelucht adem. Vrienden vragen hoe het gaat en bieden hun hulp aan. Een kneepje in mijn hand, een knipoog, een kus en sushi. Geluk zit niet in vakanties, een dure auto en een fancy baan.  Geluk zit elke dag aan mijn tafel, houdt mijn hand vast bij fijne en moeilijke momenten, volgt me kwispelend naar de wc, knipoogt me bemoedigend toe, geeft me een schop onder m’n kont en deelt mijn tijd. Klappen brengen chaos teweeg. Maar uit chaos worden de mooiste dingen geboren. Ik ben dankbaar voor beide klappen deze week. Ze markeren een nieuwe tijd. En geloof mij, dat voel ik goed ;)