Daar sta ik dan, met mijn kont tegen het aanrecht. Ik sta de opgestapelde vaat achter mijn rug hard te negeren. Ik kan niet te diep ademhalen, dan ruik ik de knoflook en de aangebrande falafel nog steeds. Als ik er aan denk, rol ik vanzelf met mijn ogen. Wat een gans was ik ook, denk ik hoofdschuddend. Falafel moet je bakken, niet frituren. Als je er één seconde over nadenkt, weet je dat. Maar dat is precies waar het mis ging. Ik probeerde te bedenken wat het recept probeerde te vertellen. Dat lukt dus niet als er twee kinderen om je aandacht vechten, de hond weer eens iets opeet wat niet om op te eten is en de telefoon gaat. Eigenwijs als ik ben, heb ik de hoopjes derrie van kikkererwten en kruiden toch opgegeten. Heerlijk! Nou ja.. de smaak was prima, de structuur ruk, maar daar praten we niet meer over.
Te veel taken, te weinig tijd
Zooi overal
Ik adem diep in, -de knoflooklucht prikt in mijn neus- en sluit mijn ogen. Ik voel dat ik mijn schouders in de richting van mijn oren beweeg en houd de adem even vast. Terwijl ik de adem met een zucht laat ontsnappen, open ik mijn ogen en vallen mijn schouders omlaag. Ik voel mijn lijf ontspannen. Ik glimlach een beetje, al dat mediteren van de laatste tijd begint zijn vruchten af te werpen. Ontspanning kun je blijkbaar oproepen als je vaak genoeg oefent.
Ik kijk de kamer in. Wat een bende. De kinderen hadden een "corona-proof"schoolreisje. Het was 32 graden. Bij thuiskomst zijn de tassen neergekwakt en kleren uitgetrokken onderweg naar boven. Er ligt een fietshelm op de bank, een andere hangt aan de parasol. Een vestje, een hoedje, twee rokjes, een t-shirt en een hemdje liggen her en der verspreid. Op de tafel liggen mijn sleutels en rugzak. Ook ik vond de bloedhitte te drukkend om de tas aan de haak te hangen. Van wie zouden de kinderen het toch hebben?
Er zijn wel twintig dingen die ik eigenlijk zou moeten doen, in plaats van hier tegen het aanrecht hangend niks doen. Ik maak een lijstje in mijn hoofd;
- keuken opruimen
- vaatwasser uit- en inruimen
- de hond uitlaten
- de huiskamer opruimen én stofzuigen
- dweilen
- dat stuk voor mijn werk doorlezen
- de was uit de machine halen
- oefenen op mijn keyboard
- rekeningen betalen
- stofzuigen (wanneer was de laatste keer dat ik dat gedaan heb eigenlijk?!)
- boodschappen
- de wc-poetsen
- de kinderkamers opruimen
- bedeken wat ik wil eten vanavond
- een vriendin appen om een afspraak te maken
- mijn zusje bellen
Ik stop hier maar even. Dit lijstje is oneindig. Ik ben alleenstaande moeder, ik heb een fulltime baan, een bedrijf, een hond, een huishouden, vrienden én familie. Te veel taken, te weinig tijd. En het ergste is, ik sta nog steeds niks te doen met mijn gat tegen het aanrecht.
Ik heb er gewoon geen zin in... jammer dan
Ik pak mijn telefoon. De appjes, mailtjes en gemiste oproepen negeer ik ook even. Het gaat me erg makkelijk af. Het negeren van dingen die moeten. Waarom? Omdat ik er gewoon even geen zin in heb. Ik heb zojuist geconstateerd dat ik sowieso te weinig tijd heb. Tijd is niet alleen schaars, maar ook heel kostbaar. Ik druk op het groene logo van Spotify en zoek een lekkere playlist. Ik speel het spelletje met mezelf, dat ik regelmatig speel. Ik kies een playlist met heel veel verschillende soorten nummers. Ik klik op shuffle én dan start. Het eerste liedje dat komt, beslist wat ik ga doen.
Er schalt een lekker latin zomernummer uit de speaker op de kast. Het volume gaat omhoog. Sorry buren! Ik begin een beetje te wiebelen. Al snel heb ik een feestje voor één met awsome dansmoves. Al billenschuddend open ik de vaatwasser om hem uit te ruimen. Ik bedenk me en kijk op de klok. Vrijdagmiddag 4 uur. Ik duw de vaatwasser weer dicht. Ik kijk de hond aan, pak een rosébiertje uit de koelkast. Gris mijn boek van de tafel en ga buiten in een lekkere stoel zitten. De hond komt kwispelend aanlopen. Ik aai over zijn bol. 'De moord ermee Bram, ik heb er geen zin in." Hij slaat nog een keer met zijn staartje, likt mijn hand en gaat tevreden onder mijn stoel liggen.
Morgen weer een dag!
Reactie schrijven