Dopamine Junk

Hallo, ik ben Marloes en ik ben verslaafd. Vanonder mijn oogleden kijk ik de kring rond. Veertien paar ogen kijken terug. ‘Hallo Marloes’, het antwoord als gesproken uit één mond galmt na in de ongezellige ruimte. 

In het onaantrekkelijke tl-licht aan het goedkope systeemplafond in het buurthuis lijkt de huid van deze mensen doorschijnend. Ze kijken me glazig aan. De man naast me krabt aan zijn arm. Het schurende geluid dringt allesoverheersend binnen in mijn hersenen. Ik draai mijn hoofd en zie een dunne streng bloed uit de opengekrabde huid komen. Iemand anders schraapt zijn keel. Mijn hart bonst tegen mijn ribben en het zweet staat in mijn handen. Ik schuif op en neer op mijn stoel. Wrijf mijn haar achter mijn oor en glimlach onbeholpen. Niemand lacht terug. 

Zeg wat, maan ik mijzelf. De klok aan de muur doorbreekt de stilte. Iedere seconden die verstrijkt, tikt hij harder. 

Ik kijk naar de deur. Zou iemand me tegenhouden als ik nu opsta en wegloop?

De man die me uitnodigde zit echt tegen over me. Hij knipoogt en knikt me bemoedigend toe. 

Zeg iets!

‘Is het al tijd voor donuts?’ De woorden floepen uit mijn mond. 

Paniek flakkert op in mijn buik. Wat zeg ik nou? Donuts? 

Ik verberg mijn hoofd in mijn handen. Beschermd door mijn eigen warmte, voel ik een traan over mijn wang rollen. Wat doe ik hier? Ik wil me helemaal niet kwetsbaar opstellen. Ik wil geen aandacht, hulp en praten over mijn problemen. Ik wil gewoon verdwijnen. 

 

Lekker jezelf zijn....

Fack it. Dan maar all the way. Strijdbaar kijk ik op en vastbesloten laat ik mijn ogen op alle mensen in de kring vallen. ‘Wie zijn jullie om mij te veroordelen? Jullie zijn net zo verslaafd als ik. Aandacht, likes, hard werken, alles om het beste uit jezelf te halen. Doen alsof je gelukkig bent op een of ander strand in de zon. Hard meezingen in je tesla om maar niet onder ogen te hoeven komen dat je ongelukkig bent. Je kinderen afblaffen en jezelf iedere dag mangelen om iedereen te laten zien dat je belangrijk en interessant bent. Zo lekker jezelf zijn. Fack it. Ik doe niet meer mee. Eigenlijk walg ik van de aandacht en de likes. Ik ben niet sterk.Ik ben een hoopje ellende dat zichzelf iedere dag uit haar bed hijst om te doen alsof het najagen van haar dromen belangrijk is. Plaats een foto van een zonovergoten terras met een heerlijke maaltijd #thegoodlife. Vergeet er bij te vertellen dat ik jaloers ben op het stelletje een eindje verderop. Zij hebben een fles water en elkaar. Ik moet mijn “good life” met jullie delen om me gezien te voelen.’

Een vrouw kijkt me met grote ogen aan. Schud haar hoofd en slaat haar ogen neer. 

‘Ja’ vervolg ik. ‘Ik voel me eenzaam. Niet omdat ik alleen ben, niet omdat ik geen vrienden heb, maar omdat het me niet lukt om me te bewijzen op social media.’ Ik snap het niet. Er zijn katten die in de zon liggen en  meer likes krijgen dan ik. Mensen die dozen en surprise-eieren uitpakken met miljoenen views. Ik heb toch ook iets te vertellen? Wat willen jullie zien? Hoever moet ik me verlagen om interessant te zijn? Gezien te worden en mijn dagelijkse shot dopamine te krijgen? Wat moet ik doen om gewaardeerd te worden voor wie ik ben? Nou?!’

Bedankt man!

De klok tikt. De kring is ijzig stil. De storm in mijn buik trekt verder aan. Raast alle redelijkheid uit mijn systeem. Wild sta ik op. De stoel klettert met een klap op de grond. Ik been naar de tafel met koffie. Er liggen wat kokosmakronen uit te drogen naast een kan goedkope filterkoffie. 

Ik maak een foto en plaats hem online. #zehebbennieteensdonuts. Pling! Een like van de man met de open gekrabbelde arm. Ik glimlach. De paniek zakt een beetje Bedankt man!

 

Ik ben Marloes en ik ben verslaafd….


Mis niks meer!


Reactie schrijven

Commentaren: 0