Ben ik geen professional, maar een prooi voor mannen?

Nerveus fladdert er een kriebel door mijn buik als de telefoon gaat. Hij is het. Stoïcijns smeer ik een nieuwe lik pindakaas op de boterham van mijn dochter. 

‘Je telefoon gaat, mam. Moet je niet opnemen?’

Ik hum een vaag antwoord terug. 

Mijn dochter trekt het bord met de veel te dik belegde boterham onder mijn mes weg.

‘Dat is wel genoeg.’

De telefoon stopt eindelijk met rinkelen. Een ingehouden teug lucht ontsnapt tussen mijn lippen.  Ik pak het ding op, zet het geluid uit en gooi het op de bank. Geïrriteerd door dit gevoel en opgelucht omdat ik met iedere stap verder van mijn telefoon vandaan ben, loop ik de trap op naar mijn werkkamer. 

Even later open ik op mijn laptop mijn mail en agenda. Ik krijg haast een paniekaanval. Daar is hij ook. 

Mijn collega werkt me hevig op mijn zenuwen. En door de nieuwe technieken volgt hij me overal. Verschillende keren heb ik al duidelijk aangeven, dat ik de manier waarop hij me bejegent niet prettig vindt.  Maar hij lijkt de boodschap niet te willen snappen. 

Ik vraag mijn vriend Google om raad.  Voor ik er erg in heb, ben ik verdwaald in de wereld van ongewenst gedrag op de werkvloer. Ik verbaas me over de hoeveelheid zoekresultaten, wetenschappelijke onderzoeken, trainingen voor managers, handboeken en wat al niet meer. Bijna alle vrouwen hebben minimaal één keer last gehad van grensoverschrijdend gedrag. Dat gaat van obscene gebaren tot fysiek contact en alles wat er tussen zat. 

Ik ben zeker één van die vrouwen. Afgelopen weekend stond ik in de kroeg en kneep iemand in mijn bil. Ik had een opdrachtgever die de opdracht alleen wilde verlengen als ik met hem zou daten. Heb ooit een vriendje letterlijk van me af moeten slaan omdat hij seks wilde op een moment dat ik daar geen zin in had. Een oudere collega die me vroeg of hij aan mijn haar mocht ruiken. Toen ik verbouwereerd wegliep, keek hij zo verlekkerd naar m’n kont dat een andere collega het nodig vond hem er op aan te spreken. En er is ooit een onbekende man achterop mijn fiets gesprongen die dacht dat hij er vast niet zou afvallen als hij mijn borsten goed zou vasthouden.

 Vaak hebben mannen het niet door dat ze ongepast gedrag vertonen, doen het af als een grapje of gooien het op een compliment. Ze beseffen niet dat het een vrouw echt een onveilig gevoel geeft, met name op de werkvloer. Je hoort wel eens; ‘ze vraagt erom.’ Nou, ik kan je vertellen, ik heb hier allemaal niet om gevraagd. Ik kleed en gedraag me gepast. Maar al deed ik dat niet, dan heeft nog niemand het recht om zomaar aan me te zitten, een oneerbaar voorstel te doen of me als een stuk vlees te bekijken. 

Een vriend vertelde me; ‘mannen bedenken bij iedere vrouw die ze tegen komen, zou ik het daar op kunnen?’

Ik wilde dat niet te geloven. Het ging er bij mij niet in dat mannen en vrouwen echt zo van elkaar verschillen? Als ik een man ontmoet denk ik hooguit; die is knap. Maar een korte steekproef wees uit dat mijn vriend wel degelijk gelijk had. 

Ik heb veel en vaak met mannen gewerkt, meestal kon ik vervelend gedrag van me afschudden, zocht ik er niets achter of ontliep ik de desbetreffende collega. Nu ik mijn eigen bedrijf run, gaat dat niet meer. Het voelt persoonlijker, alsof mijn professie een andere zou moeten zijn dan schrijven. 

En ik merk dat ik niet de enige vrouwelijke ondernemer ben, die last heeft van mannen die over professionele grenzen gaan. Ik ben geschokt door de cijfers van (seksueel) overschrijdend gedrag op de werkvloer. Mannen moeten zich bewust worden van hun gedrag en wat dit doet bij hun vrouwelijke collega’s. Vrouwen moeten assertiever zijn en hun grenzen beter bewaken. Niemand zou zich onprettig of onveilig moet voelen als hij of zij gaat werken. En daarnaast moeten we ons bewust zijn dat velen hun werk mee naar huis nemen. Zowel in gedachten als in telefoons en laptops. Hiermee komt het ongewenste gedrag achter je eigen voordeur en kan het je zomaar overvallen als je boterhammen met pindakaas staat te maken voor je dochter.