Randje van de afgrond

Een man met een kind lopen voor het raam langs waarachter ik sta. Het kindje zwaait naar me en ik zwaai en glimlach automatisch naar hem terug. Ik kijk ze na, het ventje heeft de hand van zijn vader vast en moet stevig door stappen om hem bij te houden. Als ze uit mijn zicht zijn verdwenen, kijk ik de straat in. Er loopt nog een mevrouw met een hondje, er rijdt een scooter voorbij van Thuisbezorgd en ik zie een man op de galerij van de flat aan de overkant een sigaretje roken.

Ik kijk naar deze mensen en probeer me te bedenken hoe hun leven eruit ziet. Wat voor werk ze doen en of ze gelukkig zijn. De man met de sigaret hangt peinzend over de balustrade. Zijn trui ziet er versleten uit, hij zucht en schudt zijn hoofd. De sigarettenpeuk schiet hij de parkeerplaats op en hij verdwijnt nog steeds hoofdschuddend terug zijn flat in. De vrouw met het hondje slentert voort, haar joggingbroek hangt als een zak om haar lijf en doet niets voor haar figuur. Haar schouders hangen en het roodgeverfde haar met grijze uitgroei hangt al net zo slap naar beneden. Zij zijn waarschijnlijk ook niet gelukkig concludeer ik.

Ik sta hier al een tijdje.  Net als gisterenavond en de dag ervoor. Te hangen, niks te doen. Soms met het muziekje dat een Spottify-lijstje uit mijn oortjes laat schallen. Eigenlijk is het altijd een muziekje dat helemaal niet bij mijn bui past. Ik heb genoeg te doen; de was, werk, de badkamer poetsen, stofzuigen, opruimen, boodschappenlijstje maken, pianospelen, eindelijk eens een boek uitlezen, eten. Dat soort dingen. Het ene heeft wat meer prioriteit dan het andere, maar ik kan het niet meer. Ik wil het niet meer. Ik wil niet meer werken. Ik wil niet meer zorgen. Ik wil niks meer. Ik wil dat het stopt en ik wil weg. Waarnaar toe? Geen idee. Kan me niets schelen ook eigenlijk. In een hoekje onder een dekbed zitten en de hele dag huilen is ook goed.

De buurman komt aanrijden. Hij heeft de caravan opgehaald. Het is weer de tijd van het jaar dat het ding, de helft van de tijd, de weinige parkeerplaatsen voor de deur blokkeert. Met walging zie ik zijn vrouw en kinderen naar buiten komen. Helemaal uitgelaten want 'we mogen weer lekker naar de camping'.

Ik vermaan mezelf omdat  ik jaloers op ze ben. Zij zijn compleet gelukkig. Met iedere dag hetzelfde riedeltje en eens in de zoveel tijd, met de caravan, naar dezelfde camping als vorig jaar. Lekker vertrouwd, even tot rust komen. Ik ben jaloers op ze, voor mij klinkt het als de hel. Ik word gek van iedere dag hetzelfde. Ik vlieg letterlijk tegen de muren op, wil alles kort en klein slaan en kei hard gillen en schelden. Maar natuurlijk bedwing ik mezelf. Ik ben volwassen dus ik gedraag me voorbeeldig, zorg voor de kinderen, doe de boodschappen, laat de hond uit, doe het huishouden en stuur af en toe attent een kaartje of berichtje naar iemand die jarig is. Ik lach erbij, met mij gaat het goed. Het is een kunstig toneelspel, ik zou er een Oscar voor moeten krijgen. 

Mensen in mijn omgeving prijzen me. Ik ben zo sterk. Ik doe alles alleen, werk 32 uur, zie er nog steeds leuk uit en lach ook nog. Ze moesten eens weten. Sterk...? Ben je sterk als je geen keuze hebt? Als doorgaan de enige optie is. Ben je sterk als je taken laat verslonzen en op zoek gaat naar de grenzen van het maatschappelijk wenselijke als niemand kijkt? Gewoon om een beetje het gevoel te krijgen dat je leeft. Ben je sterk als je leeft om voor anderen te zorgen en jezelf daarbij vergeet? Ben je sterk als je jezelf heel schuldig voelt als je een keer wel iets koopt of doet, gewoon voor jezelf? Ben je sterk als je naar je kinderen snauwt omdat ze een voet in je slaapkamer zetten, de enige plek die alleen van jou is? Of dat je heel hard moet huilen als je merkt dat je lippenstift is gebruikt door je vierjarige dochter, omdat ze op jou wilde lijken? Ben je sterk als je alleen maar kan denken aan een leven zonder de mensen die je kent, zonder de oordelen en de verwachtingen? Een leven dat totaal anders is dan je gewend bent. Ben je sterk als je denkt dat romantische komedies en mooie films over sterke avontuurlijke vrouwen die voor zichzelf kiezen, werkelijkheid kunnen zijn? Nee dan ben je niet sterk. Dan sta je op het randje van de afgrond. Net als ik. 

Bovenstaande tekst heb ik geschreven in oktober 2020. Op dat moment was alles onduidelijk en onzeker. Ik was verwikkeld in een scheiding. De man die al bijna 18 jaar mijn lief was, kende ik niet meer terug. Jaren opgebouwde frustraties tussen ons beide, leidde ons gezin bijna tot de afgrond. Moeilijke beslissingen, dingen waar je helemaal niet over na wilt denken en financieel gedoe spookten dag en nacht door mijn hoofd. Ik werd ziek, de hond overleed, de halve huisraad besloot kapot te gaan en ik ging maar door, van 's ochtends zeven tot 's avonds twaalf uur. Zonder te zitten of iets voor mezelf te doen. Tot op het punt dat ik me alleen maar wilde verstoppen en niet meer mee wilde doen aan de wereld. Ik vond niks meer leuk en het hele leven viel me zwaar. Tegelijkertijd kon ik niet opgeven. Ik stond volledig in survival modus, dag en nacht, midden in de corona-crisis, lockdown, thuisonderwijs etc. Een enorm gespannen boog. Op het moment om te vuren, of te knappen. 
Lang leek het erop dat het laatste zou gaan gebeuren. Afgebroken, opgebrand, uitgeblust. Klaar.

Maar ergens ging er een knop om. Survival modus maakte plaats voor een soort vastberadenheid. Ik ging dit overleven, goed of kwaadschiks. Ik moest wel, ik heb twee kinderen en ik moet ze het goede voorbeeld geven. Een hoopje ellende is geen goed voorbeeld. Dus ik ben gaan mediteren, gaan accepteren en gaan negeren. De geleide meditaties van met name Davidji gaven me de kracht en de woorden die me hielpen om bij mijn gevoel te komen. Om te huilen, maar ook om stapje voor stapje een nieuwe toekomst voor te stellen. Het accepteren dat het leven dat ik kende nooit meer terug kwam en dat ik er alleen voor stond, kwamen erna. En toen moest ik nog door het woud van onbegrip, oordelen en aannames heen. Ik besloot om er niet door heen te gaan, maar het regelrecht te kappen. Dit is mijn leven, ik beslis!  

Ik wilde meer rust in mijn leven, meer tijd voor mijn passies en meer aandacht voor de mensen waar ik van houd. Ik besloot de wekker een uur eerder te gaan zetten. Mediteren en rustig opstarten in de ochtend. Vaak heb ik dan nog tijd voor een klusje of om een stukje te schrijven, naast het mediteren en het ochtendprogramma om iedereen klaar te stomen voor de dag. Ik besloot om mijn dagen anders in te richten. Ik bepaal wanneer we eten en wat. Ik bepaal wanneer er gestofzuigd moet worden of dat een schone onderbroek best eens uit de wasmand getrokken kon worden in plaats van uit de kast. Ik besloot dat de kinderen best wat konden doen en vond samen met hen klusjes die zij leuk vinden om te doen Wie wist dat het afval wegbrengen en de wc poetsen zo'n leuk spel kan zijn?
En tot slot besloot ik dat niemand iets te vinden had van hoe ik mijn leven leidde. Dat bracht eerlijk gezegd, wat turbulentie met zich mee. Mensen hadden verwachtingen, vinden dat dingen op een bepaalde manier horen te gebeuren of hebben er moeite mee dat ze vaak niet mijn prioriteit zijn op dat moment. Maar wat bleek; het went!

En toen werden mijn toekomst, mijn dromen en mijn wensen iedere dag een beetje duidelijker. Iedere dag voelde ik me een beetje sterker. Iedere dag merkte ik meer wat ik belangrijk vond en hoe ik mijn leven zin wilde geven. Ik vond mijn passie voor verhalen terug, ik merkte dat mijn creativiteit weer borrelde en ik merkte dat ik niet meer bang was om mijn verhalen, leven, gedichtjes en mening aan andere mensen te laten zien. Ik ging weer lachen, kon weer genieten van de regen, van gesprekken met passievolle mensen, mijn hart werd lichter. Ik herkende mezelf weer terug. Ik kon weer antwoord geven op vragen als; Wat wil je? Waar hoop je te zijn over vijf jaar? Wat vind je leuk?

De antwoorden; Verhalen vertellen, reizen, genieten, verwonderen en verbazen. Ik hoop dat Madame Basile over vijf jaar, is uitgegroeid tot uitgeverij van verhalen, sprookjes en levenslessen en dat ik ervan kan leven. Ik vind het leuk als ik iemand kan laten glimlachen, als mijn werk iemand inspireert, laat nadenken of ontroert. Ik vind het leuk als ik mensen kan verbinden en ik vind het leuk om een beetje liefde te verspreiden over de wereld. 

Ze hadden gelijk, ik ben sterk. Ik ben door het dal gegaan en ben vol overtuiging begonnen aan de klim omhoog naar de top van de berg. En hoef deze niet morgen al te bereiken. Ik heb tijd. Ik was mezelf volledig kwijt geraakt en ik heb mezelf terug gevonden zonder dure coaches, psychologen of pillen. Op wilskracht gevoed door mijn tranen, de tranen van mijn dochters en de eenzaamheid die me haast vermorzelde. Ik was echter even vergeten dat ik nooit alleen was. Ik ben altijd in het gezelschap van mijn familie en vrienden én van alle andere mensen die door dalen gaan. Voor wie het leven even niet over rozen gaat en die ook toe zijn aan een beetje rust, liefde en zonneschijn. Daarom zijn verhalen zo belangrijk. Ze moeten gedeeld worden, zodat we allemaal weten; je bent in goed gezelschap, we doen het samen. Je bent niet alleen. 

Madame Basile was geboren. 

Bovenstaande stuk is de inspiratie geweest voor een monoloog die op 29 juni 2021 door het Zuidland is gespeeld in het Chassé Theater in Breda. Uiteraard heb ik over deze avond en de weg  er naar toe ook een stuk geschreven. Ik was erg vereerd dat mijn monoloog was uitgekozen door 'T Gouden script. Ben je benieuwd naar deze avond en de weg ernaar toe? Lees dan; 'T Gouden Script presenteert; Randje van de afgrond.