In de ogen van mijn dochter

Haar woorden snijden om heel veel redenen diep in mijn hart. ‘Ook goedemorgen’, denk ik en ik zucht. Hier heb ik echt geen zin in vandaag. Ik heb mezelf eindelijk weer bij elkaar geraapt en wil graag in een positieve bui blijven. Ze stormt langs me heen en geeft haar zus een duw in het voorbijgaan, grist een rijstewafel van de tafel en verkruimelt die in honderd stukjes terwijl ze me uitdagend aankijkt. ‘Echt?’, vraag ik? Ze gromt iets terug. Ik besluit het maar even te negeren voordat Wereldoorlog drie uitbreekt nog voor acht uur ’s ochtends. Ze besluit zich toch maar te gaan aankleden. Nou ja, de legging te vervangen door een zomerrok met bloemen en haar blote voeten te versieren met versleten sandalen. De tui met het gat en konijn houdt ze aan. ‘Schat, het is twee graden buiten’, probeer ik nog. Ze steekt haar tong uit als antwoord. Voor we weggaan, vraag ik Wies of zij boven snel een maillot bij Jette uit de kast wil pakken. Deze stop ik met een paar winterschoenen in haar tas. Haar jas pak ik mee in het voorbijgaan.

Op naar school. Maar Jette gaat in de ankers. ‘Waar is m’n poppit? Ik wil mijn poppit anders ga ik niet mee.’ Ze steekt haar kin defensief in de lucht en slaat haar armen over elkaar. Ik voel mijn laatste restje geduld wegschieten. Ik probeer het met een diepe ademhaling nog vast te grijpen maar het is tevergeefs. Ik pak haar bij haar schouders, draai haar om haar as en duw haar de voordeur uit. ‘Die poppit zoeken we later wel, we moeten weg.’ Op de stoep hou ik haar jas open. Ze kijkt me aan, niet van plan mee te werken. Maar het is toch wel koud. Dus met frisse tegenzin en een snufje lijfsbehoud trekt ze haar jas aan. Ik voel haar woede een beetje wegglijden van haar schouders. Ze begint te huilen. ‘Ik wil echt m'n poppit.’ Heel even sluit ik mijn ogen, rol even met mijn hoofd en adem de mistige, koude lucht diep in. Terwijl ik mijn ogen open en de lucht langzaam uitblaas, pak ik haar handje. ‘Ik ga hem zoeken straks, beloofd.’ We stappen in de auto. Haar snikken worden luider. Ik kijk haar aan in de achteruitkijkspiegel. ‘Zou je niet graag een maillot aanhebben?’ Ze snuft en knikt. Een dikke traan rolt over haar wang, ze vangt hem op met haar tong. Ik open haar tas. ‘Kijk eens’, zeg ik terwijl ik haar de maillot aangeef. De verbazing glijdt over haar gezichtje. 

Een franse chanson breekt de stilte in de auto terwijl we naar school rijden. De zachte klanken in een taal die we allemaal niet verstaan, zorgen voor een intieme sfeer. Alle drie zitten we met onze eigen gedachten in de auto. Aan het begin van de dag. Een dag vol uitdagingen en hoop. Mijn kinderen zijn niet zo dol op school. Vandaag voelt de rit ernaar toe, alsof ik ze naar het slachthuis breng. Zodra ik parkeer ben ik verrast dat de deur nog niet open is. Op een of andere manier hebben we dus niet veel tijd verloren in de strijd om hier te komen. Jette vliegt om mijn hals, steekt haar neus in mijn nek en begint opnieuw hard te huilen. Ze heeft spijt van haar gedrag. Ze heeft het moeilijk. Ik heb met haar te doen en weet als geen ander dat je soms heel boos tegen iemand doet, terwijl je eigenlijk alleen maar een knuffel wilt. Ik trek haar op schoot, dicht tegen me aan. ‘Het is goed’, zeg ik. ‘Ik weet dat je niet boos op mij bent.’ Ze kijkt me aan, hulpeloze ogen vol verdriet. Het breekt mijn hart. Ik voel me schuldig. Het is mij niet gelukt om ons gezin bij elkaar te houden en toen ging ook haar beste vriendje dood. School is moeilijk en je moet allemaal regels volgen die je niet begrijpt. Ik snap wel dat ze zich ellendig voelt en ik kan niks doen om het beter te maken. Ik kan haar alleen vasthouden en heel veel van haar houden.