Je kunt niet alles tegelijk, dus hou op met doen alsof!

 

'Mam, vanmiddag ga ik met Vik mee hè!' Mijn jongste dochter slaat haar ogen naar de hemel als ik haar vragend aankijk. 

'Haar feestje...'

Een vloek onderdrukkend, scroll ik door mijn agenda. De uitnodiging ligt al ruim twee weken op de tafel, hoe is het mogelijk dat ik het vergeten ben? Met één hand duw ik mijn dochter haar tas in haar handen en duw haar richting gang. We moeten weg. Ondertussen blijf ik met de andere hand scrollen in mijn agenda. Alsof er na vijf keer kijken wel ineens een gaatje is ontstaan, om een cadeautje te kopen en naar school te brengen. Ik vraag me hardop af of we het kunnen maken om het cadeautje later te geven. De blik van mijn dochter zegt genoeg. Dan maar een keer geen yoga. Scheelt ook weer een deo-douche. Er is gisteren een deadline verschoven en daardoor moest ik een afspraak met klant verzetten naar vandaag. Het paste allemaal precies. Maar nu dus niet meer. 

Net voor lunchtijd ren ik door de speelgoedwinkel. Wat vindt een jongetje van zes leuk om te krijgen voor zijn verjaardag? Ik kies een autootje dat je kan wegschieten en besluit dan bij de bakker een lekker broodje voor mezelf te kopen. Mijn ontbijt bestond uit koffie en een banaan. Daar hou ik het niet lang meer op vol. Terwijl ik sta te wachten beantwoord ik snel een e-mail. Achter me klinkt een bekende stem. 

'Hé, jij bent ook altijd aan het werk hè. We hebben je gemist bij de crea-middag gisteren.' De moeder van school, die aan iedere schoolactiviteit meedoet,  staat me meesmuilend aan te kijken. 

'Tja, die activiteiten zijn altijd zo onhandig gepland. Ik ga er geen vrij voor nemen', antwoord ik zonder op te kijken. Ze haalt haar schouders op en wijst naar het cadeautje in mijn hand.

'Cadeautje vergeten te kopen? Jette gaat toch ook naar Viks feestje?'

Op het moment dat ik iets heel naars tegen deze perfecte moeder wil zeggen – die duidelijk vindt dat ik mijn werk boven mijn kinderen verkies – is mijn broodje klaar. Ik kijk de bakker dankbaar aan. In de auto maakt mijn woede plaats voor schaamte en branden de tranen in mijn ogen. Misschien heeft ze gelijk. Ik faal op alle fronten vandaag. 

Ik wil het allemaal perfect kunnen!

 

Tegenwoordig willen we onze schema's ten volste benutten om onszelf te ontwikkelen en alle taken op ons lijstje af te vinken. Social media laat ons perfecte levens zien en maken ons wijs dat we alles kunnen als we maar willen. Carrière, de perfecte moeder zijn, er leuk uit zien, gezond leven en weet ik niet wat nog meer. Onze levens zijn zo vol overvloed dat we het idee hebben dat we alles moeten kunnen en doen. Nieuw kennis en vaardigheden opdoen, dingen meemaken en de nieuwste spullen hebben. Helaas hebben we maar 24 uur in een dag en zijn we niet perfect. Alles willen en alles hebben zal ons niet gelukkiger maken. Het geeft ons stress en het gevoel dat we falen. We moeten kiezen en dat betekent dingen laten, of minder goed doen. 

Terug naar de essentie!

De stress en druk die we onszelf aandoen is crimineel. Door pauze te nemen, kunnen we weer overzien wat echt belangrijk is in het leven. Dan merken we ook dat we heel veel taken en dingen doen die er helemaal niet toe doen. Ze voegen niets toe, maken ons niet blij en kunnen makkelijk zonder veel consequenties overboord gegooid worden. 

Je moet beslissen wat je wilt doen en waarom. Dat is de enige manier om alles wat je wilt doen, te doen op de beste manier en het hoogste haalbare niveau. Zorg dat je de essentiële dingen doet, die jouw leven mooier, beter en gelukkiger maken en stop met de rest. 


Reactie schrijven

Commentaren: 0