‘Mam, mogen we een bal gaan kopen?’ Mijn zes jaar oude dochter kijkt me smekend aan. Ik kan nu niet met haar mee.
‘Wies gaat mee, we zullen goed oppassen en meteen naar huis komen.' Jette knippert nog eens extra met haar ogen. Haar zus van negen staat achter haar en knikt bevestigend.
Ik geef ze vijf euro, een kaartje met mijn gegevens erop, duidelijke instructies en een hele dikke kus. Trots en stoer gaan ze samen op pad. Mijn buik balt samen als ik denk aan de weg die ze gaan afleggen. Onoverzichtelijke rotondes, straten van rechts, auto's die te hard rijden. De oranje vlaggetjes van hun fiets kan ik nog lang zien. Dat geeft me een beetje rust. Mijn meiden worden groot. Ik ben zo ongelofelijk trots op ze. Maar ook op mezelf. Ik heb de moed om ze los te laten en durf ze het vertrouwen te geven dat ze de wereld mogen ontdekken.
Ik ben een slechte moeder!
Vijf minuten nadat ze weg zijn, begint het te knagen. Donkere gedachten dringen mijn hoofd binnen. Wat als er iets gebeurd? Wat als ze iemand tegen komen die ze wat aan doet? Ik ben een slechte moeder!
Ik adem diep in en uit en roep mezelf tot de orde. Ik ben geen slechte moeder, er zijn meer goede mensen op de wereld dan slechte en ik moet vertrouwen op de opvoeding die ik mijn kinderen geef. Ik heb mijn kinderen geleerd zich te redden, om problemen op te lossen en ik ben ontzettend dankbaar voor ieder moment dat ik al met ze mocht delen. Alles komt goed.
Tranen wellen op in mijn ogen. Ik besef dat dit gevoel niet echt van mij is. Het is schaamte en de angst om niet goed genoeg te zijn. Te kort te schieten als moeder en dat anderen me veroordelen omdat ik mijn jonge kinderen alleen op pad laat gaan.
We leven in een wereld waar veroordelen makkelijker is geworden, dan de ander steunen. Wat zien we elkaar graag vallen, zodat we kunnen doen of we zelf beter zijn. Maar eigenlijk zijn we allemaal op zoek naar bevestiging van ons zijn. Zie je mij? Hoor je mij? Ben ik goed genoeg om erbij te horen?
Help me! Alsjeblieft...
De afgelopen tijd ben ik mezelf behoorlijk tegen gekomen. Ik realiseerde me dat ik jarenlang op mijn tenen heb gelopen om goedkeuring te krijgen. Van jullie allemaal, maar vooral van mezelf. Ik had niet de moed om hulp te vragen. Ik schaamde me om te zeggen, het groeit me boven het hoofd, help me alsjeblieft. Ik bleef ploeteren en isoleerde mezelf. Ik kon natuurlijk niet door de mand vallen. Niemand mocht ontdekken dat ik bang was en geen idee had wat ik aan het doen was. Maar nu heb ik de moed om tegen mezelf te zeggen. Je doet je best en dat is goed genoeg. Nu heb ik de moed om te zeggen; het is loei zwaar, maar ik red het. En ik heb de moed om mijn dochters het leven te laten ontdekken, zodat ze hun eigen fouten kunnen maken. Zo leren zij op zichzelf vertrouwen. Dat is het grootste cadeau dat ik ze kan geven. Het is spannend om moedig te zijn. Het is heel moeilijk om angst in het gezicht te spugen. Het voelt als met je ogen dicht de snelweg oversteken. Ik heb een traantje gelaten toen de oranje vlaggetjes na een tijdje weer dichterbij kwamen. Ontlading omdat ik besefte dat ze nog leefden. Even later ontdekte ik dat ze een probleem waren tegen gekomen, samen hadden overlegd en een besluit hadden genomen. Mijn instinct dat ze klaar waren voor deze nieuwe stap was juist geweest. Wat zo gaat het met moedig zijn en durven, uiteindelijk valt het allemaal wel mee en kun je jezelf stoer in de ogen kijken.
Moed, moet! We moeten elkaar steunen om moedig te zijn. Elkaar oprapen als het toch mis gaat en prijzen als het lukt. Voor jou, voor mij en alle mensen om ons heen. Laten we elkaar leren moedig te zijn en onze maatschappij bevrijden van angst en schaamte. Durf zonder jaloezie naar anderen te kijken en laat je inspireren. Ben moedig!
Reactie schrijven