Schandalig, er staat een taalfout in de tekst die je leest. Belachelijk dat iemand dat zo durft te publiceren! Het is toch een kleine moeite om die er even uit te halen of het even door te laten lezen door iemand anders? Ja misschien wel. Maar misschien is het ook wel niet zo erg en kun je de tekst toch begrijpen als er een ’t’ te weinig staat of ergens een een ’n’ te veel. Misschien is het onnodig om de schrijver van het stuk te diskwalificeren of de hele tekst te zien als minderwaardig wanneer er een taalfout in de tekst staat?
Lieve taalpurist, het spijt me
Ik hou van spelen met taal, ik ben dol op verhalen schijven en lezen. En ik doe dit ook vaak. Ik durf zelfs te zeggen dat ik best een aardige verteller ben. En toch zul je vaak een taalfout ontdekken in mijn teksten. Waarom? Ik ben 34 jaar, single en dyslectisch. Ik schrijf te veel teksten om mijn moeder te vragen of ze alles wil checken op taalfouten. Ik heb geen partner die het voor me kan doen en op mijn werk hebben mijn collega’s ook niet altijd tijd en zin om dat ene foutje op te sporen.
Dus bij deze wil ik aan alle taalpuristen -die het vreselijk vinden, (of misschien smullen ze er wel van, wie zal het zeggen?) als ze een taalfout in één van mijn stukken ontdekken- mijn welgemeende excuses aanbieden. Het spijt me dat ik imperfect ben, het spijt me dat ik mijn teksten “verpest” met taalfouten, die ik zelf met alle liefde van de wereld niet zie én het spijt me dat ik mijn schouders ophaal als je me mailt dat er een fout staat. Ik ben bereid om alle foutjes aan te passen, want ik weet hoe sommige mensen daar op haken. Ik vind het helemaal niet erg als iemand me attendeert op een foutje, maar het hoeft niet met de neerbuigendheid en arrogantie die vaak uit deze mailtjes of opmerkingen druipt. Ik ben oprecht van mening dat een imperfectie in de tekst niks afdoet aan de inhoud ervan. Dat iemand die een taalfout maakt nog steeds iets zinnigs te zeggen kan hebben en dat het maken van taalfoutjes niks zegt over iemands kwaliteiten, intelligentie of de creativiteit van de schrijver.
Taal leeft
Taal ontwikkelt en daarmee ook de schrijfwijze van woorden. Toevallig kwam ik een aantal brieven van mijn opa tegen, die hij schreef omstreeks 1946. Hij gebruikt worden als ‘thans’ en ‘wroeging’, woorden die we nu niet meer dagelijks gebruiken. Daarnaast is de schrijfwijze van een heleboel woorden anders dan nu. Maar toch kan ik de brieven lezen en versta ik perfect wat hij bedoelt.
Taal wordt geschreven voor mensen, door mensen, om informatie over te brengen. Iemand die schrijft kan gepassioneerd of ontroerd zijn, door zijn tranen niet alle letters goed zien, door zijn haast een taalfout maken, of proberen een geheel te maken van de dansende letters door zijn dyslectie. Zijn de teksten van deze mensen -die vast minimaal één taalfout bevatten- minder professioneel, minder belangrijk, minder goed te lezen? Nee toch? Dus waar maken we ons precies zo druk over?
Ik zal je eerlijk zeggen waar ik me heel lang druk over heb gemaakt. Deze taalfoutjes en de manier waarop mensen daarop reageren. Dit heeft mij heel erg lang belemmerd om de teksten en verhalen die ik schreef gedurende de jaren te delen. Om mijn droom om ooit een boek te schrijven te onderdrukken en om mijn teksten, verhalen, opinie, gedichten en muziek veilig te bewaren in mijn computer. Doodzonde. Wat ik schrijf mag gezien worden, met of zonder foutjes.
Moed moet
Dit stuk staat al een tijdje op mijn laptop en eindelijk durf ik het te delen. Ik ben niet meer bang voor de foutjes en de mening van mensen die niet verder kunnen kijken dan deze imperfecties. Ik ben hier, ik heb wat te zeggen en jij mag daar wat van vinden. Daar wil ik graag met je over praten, discussiëren en dingen verder verduidelijken. Maar niet over de taalfouten. Wat er staat is ondergeschikt aan wat er gezegd wordt. Ik weet zeker dat meer dyslectische mensen met dit probleem kampen. Ik hoop dat ook zij de durf vinden om hun angst voor de fouten en meningen van andere te overwinnen en hun stem gaan laten horen. Wat zal de wereld rijker worden als deze creatieve mensen zich ook durven te laten horen. Als hun mening ook blijft bestaan omdat ze het durven op te schijven en te delen. Dus lieve mensen ben wat milder in je oordeel. Beoordeel de stem en niet het schrift. Dank je wel!
Reactie schrijven