Stille getuige

Haar zicht is wazig. De pijn van zijn aanval pulseert met iedere hartslag door haar lijf. Buiten adem probeert ze weg te komen. Ze voelt de kracht uit zich wegvloeien. Haar hart bonkt paniekerig tegen haar ribben. Iedere vezel in haar lijf voelt hem weer naderen. Ze hoort zijn hijgende ademhaling dichterbij komen. Hij likt langs zijn lippen, kijkt haar aan met zijn doordringende ogen. De paniek glijdt langs haar ruggengraat. Verlamt haar. De adrenaline schiet als vuurpijlen door haar lijf. Ze moet in beweging blijven. Ze hoort hem snuiven. Hij is te dichtbij. De honger staat in zijn ogen. Ze struikelt, voelt zijn tanden diep in haar huid boren. Pijn schiet door haar lijf. Ze wil gillen, maar er komt geen geluid meer uit haar dichtgeknepen keel. Zijn grip verslapt. Hij laat los. Kijkt haar aan. Laat haar gaan. Opluchting maakt zich van haar meester. Dit is het moment, het is nu of nooit. Ze voelt de dood naderen. Als ze hem nu niet weet af te schudden overleeft ze dit niet. Op wilskracht dwingt ze haar spieren de hevige pijn te negeren. Uit haar ooghoek ziet ze beweging. Ze probeert haar adem onder controle te krijgen. Hij gaat haar vermoorden. Ze wist het op het moment dat hun ogen elkaar vonden. Hij naar haar toe kwam en zij aarzelde. Hij zag er zo vriendelijk uit, met zijn donker bruine haar en zijn heldere ogen. Een zwaar gewicht slaat haar tegen de grond. Ze duizelt door de klap. Heel even kijkt ze recht in zijn ogen. De wereld lijkt stil te staan. Hij ligt bovenop haar. Hij grijnst en er valt een druppel kwijl op haar wang. Ze voelt het warme vocht over haar gezicht glijden. Zijn ogen knijpen samen. Haar hart fladdert in haar borst. Ze weet dat dit het einde is. Ze ziet de moordlust in zijn ogen. Voelt zijn honger in het trillen van zijn spieren. Zijn zware lijf pint dat van haar tegen het zand. Het zonlicht schittert op zijn tanden. Dit is het laatste wat ze zal zien in het leven. In de verte hoort ze een gil. De druk op haar keel wordt groter en alles wordt zwart. 

Uitgeput door de krachtsinspanning rolt hij van haar af. Zijn eerste moord. Al maanden smachtte hij naar dit moment. Vandaag was de perfecte dag. De lucht siddert in de warmte van de zon. Het blauw van de lucht is zo helder dat hij haar van ver af al zag aankomen. Lang voor ze hem in de gaten kreeg. Zodra hij haar zag, wist hij dat zij, zijn eerste slachtoffer zou worden. Hij genoot van de jacht. Het spel. De zon verwarmt zijn huid. De adrenalinerush neemt af en een intens gevoel van uitputting overvalt hem. Hij kijkt naar haar. Haar ogen kijken doods terug. De glans is verdwenen. Ze was een fantastische eerste. Ze vocht terug. Wilde niet opgeven. Streed tot het einde met hem. Daar was hij blij om. Een makkelijke prooi is geen overwinning. Hij had genoten van de doodsangst in haar ogen. Het wurmen van haar lijf toen hij boven op haar lag en zijn tanden als een vampier diep in haar keel sloeg. De warme huid die meegaf, tot hij onder de druk van zijn tanden scheurde. De hartslag in haar nek die onder haar huid samensmolt met die van hem. Haar hap naar adem, het verslappen van haar lijf op het moment dat zijn tanden door haar huid boorden en hij haar zoete bloed proefde. Haar ogen die zich ver opensperde en haar lijf dat vocht tegen zijn aanval. Hij had van ieder moment genoten. Het was beter geweest dan hij had durven dromen. Hij komt overeind. De roes van de moord glijdt van hem af door een zacht geluid in de verte. Geïrriteerd realiseert hij zich dat hij niet alleen is. Hij moet hier weg. Zij moet mee. Hij kan haar niet laten liggen. Voorzichtig pakt hij haar op, haar lijf voelt koeler en slap. Haar hoofd deint op en neer bij elke stap die hij zet. 

Met afschuw zie ik hem lopen, met haar. De aanblik van haar dode ogen die me aan lijken te kijken en haar deinende hoofd, maken me misselijk. Ik ben in paniek. Hij loopt met een nieuw soort zelfvertrouwen, kijkt me trots aan. De man van wie ik het meeste hou, waarmee ik mijn leven deel. Een koelbloedige moordenaar. Gal welt op in mijn keel. Ik weet niet wat ik moet doen. Ik wil wegrennen, hem door elkaar schudden. Ik ben in de war. Hij is de liefste man die ik ken. Hij heeft me ontelbare keren getroost, me geknuffeld en me warm gehouden in koude nachten. Hij genoot ervan. Ik zag het in zijn ogen. Hij speelde met haar, met de dood en met mijn liefde voor hem. Hij loopt op me af. Zijn ogen hebben zich vast gepriemd in die van mij. Ik deins achteruit. Overvallen door afschuw. Wie is hij? Ik begin te kokhalzen. Mijn lijf protesteert met iedere vezel tegen wat ik net heb gezien. Dat wat ik niet voorkomen heb. Ik weet dat dit niet zijn laatste moord zal zijn. Er zullen er meer volgen en hij zal mij dwingen om er naar te kijken. Weerloos en vol afschuw. Hij is nu heel dichtbij. Ik kan zijn hijgen horen. Zijn lieve ogen staan kil. Rillingen lopen over mijn rug. Ik slik een dikke brok weg. Hij staat nu recht voor me. Kijkt me aan. Paniek overvalt me. Mijn hart begint te bonken, ik voel het bloed met iedere hartslag in mijn oren pulseren. Ik hoor niks meer. Enkel het oorverdovende ruisen van mijn eigen bloed. Een koude zweetdruppel rolt tergend langzaam over mijn rug. Mijn ademhaling versnelt. Ik kijk terug, zie rust in zijn ogen. Zachte veren strijken langs mijn hand, als ik vol walging de dode vogel uit zijn bek probeer te wringen. Haar poten hangen slap naar beneden en zijn helemaal blauw geworden. Haar kop deint aan het andere einde van zijn bek. Ik word niet goed. Ik hoor het kraken van haar botten tussen zijn tanden. Het geluid laat me sidderen van afschuw. Met mijn ogen stijf dicht, wring ik mijn vingers tussen zijn tanden en haar slappe lijf. Ik voel zijn weerstand glijden. Hij laat los. Ik open één oog. Hij laat haar vallen, kijkt me aan en likt langs zijn bek. We laten haar liggen. Lopen stil naast elkaar, de misdaad voelbaar in ons midden. Hij vol zelfvertrouwen, trots en met zijn staart in de lucht. Ik vol walging en afschuw. De moord speelt zich opnieuw af in mijn gedachten. Zijn spel, zijn jacht, zijn zachte karakter.  Onze band zal nooit meer hetzelfde zijn.