Zal ik nog een kopje koffie nemen? Denk ik terwijl ik voor de zevende keer in net zoveel minuten op mijn telefoon kijk. Ik schud er even mee. Zou hij stuk zijn? Hij is akelig stil vandaag. Wat is iedereen aan het doen? Ik open Instagram, scroll een tijdje door de tijdlijn. Vervolgens verdwaal ik in reels. Niets nieuws, al moet ik wel even lachen om een dansende papegaai en hond op een skateboard. Ik open LinkedIn. Ook hier verdoe ik wat tijd.
Ik kijk op de klok. Er is ruim een uur verstreken. Ik moet echt iets gaan doen nu. Mijn oog valt op de vloer. Ik moet nodig stofzuigen, laat ik dat meteen maar even doen, dan is het alvast klaar. Zo gedaan. Een pling! Ik klets een tijdje met mijn vriendin over koetjes en kalfjes. Aan het einde van de dag heb ik mijn werk niet af. Rara hoe zou dat nou komen? Uitstelgedrag.
Die telefoon is niet de boosdoener
Omdat ik mens ben, geef ik graag mijn telefoon de schuld. Het ding leidt me af met zijn plingetjes en verslavende appjes. Maar als ik eerlijk ben. Weet ik dat dit niet helemaal waar is. Ik laat me namelijk graag afleiden door mijn telefoon. De telefoon is de externe trigger, maar niet de oorzaak van het probleem. Dat zijn interne triggers.In mijn geval "de angst om iets niet goed te doen". Lekker dan die interne triggers die zorgen dat je afgeleid wordt van het behalen van je doelen.
Toch zijn deze zelfde interne triggers ook verantwoordelijk voor je motivatie als je iets wel wilt bereiken.
Maar hoe zit dat dan met die telefoon?
Discomfort is fijn!
Het menselijke ras is goed in blijven leren en groeien. Dat komt omdat onze hersenen staan afgesteld op standje "dit moet beter kunnen". Onze voorouders konden overleven omdat ze niet tevreden waren met hun lot en steeds op zoek gingen naar manieren waarop het leven makkelijker, beter en fijner zou zijn. Deze eigenschap heeft ons van grotten naar hightech flatgebouwen en huizen gebracht, waar alles kan worden aangestuurd met wifi vanaf de bank bij je vriendin thuis. Helaas heeft deze eigenschap ook een keerzijde. Het zorgt ervoor dat we dingen nog steeds in een negatief daglicht zien. We zijn snel verveeld en gebruiken pijnlijke ervaringen om steeds te zoeken naar iets beters. Dat maakt ons heel gevoelig voor afleidingen.
Reactie schrijven